Componist Wilbert Bulsink (1983) componeerde een nieuw harpconcert voor zijn vriendin, harpiste Miriam Overlach. ‘Spelingen’ bleek een toverbos vol nieuwe, prikkelende geluiden.

Orkest van het Oosten o.l.v. Ed Spanjaard m.m.v. Miriam Overlach (harp) en Carla Leurs (viool). Werken van Bulsink (wereldpremière), Tsjaikovski en Sjostakovitsj. Gehoord: 13/4 Enschede.

Een ideale situatie is het, als componist en solist een paar zijn en intensief in dialoog kunnen gaan over een te schrijven soloconcert. En precies zo verging het componist Wilbert Bulsink (1983), toen hij van Ed Spanjaard, chef-dirigent van het Orkest van het Oosten, de opdracht kreeg een stuk te componeren voor dat orkest en harpiste Miriam Overlach, tevens zijn vriendin.

Dappere extremen

‘Spelingen’ bleek vrijdag in een vrijwel uitverkocht (!) Muziekcentrum Enschede een stuk vol ongehoorde timbres en dappere extremen, zoals een vol orkest dat minutenlang fluisterzacht speelt. Bulsinks stuk getuigt van een zinnelijk, avontuurlijk plezier in het ontginnen van ongehoorde klanken. Met behulp van ongewone hulpmiddelen als schuursponsjes en dempdoek laat hij de solerende harp soms klinken als basfluit, dan weer als marimba of viool met open snaren. Ook door de interactie met houtblazers en strijkerspizzicati waan je je in een toverbos vol curieuze, soms doodenge geluiden; vooral waar Overlach zelf met haar harp meefluit is een griezelassociatie dichtbij. De ‘gewone’ harpklank is tenslotte het finale verrassingseffect.

Aanstekelijke overgave

Het Orkest van het Oosten heeft sinds dit seizoen Ed Spanjaard (69) als nieuwe chef. Ook het vervolg van het programma bewees dat diens analytische maar ook warm-menselijke stijl van musiceren een uitstekende match is. Zelden hoor je Tsjaikovski’s Vioolconcert zo vol emotionele overgave gespeeld als hier door concertmeester Carla Leurs (39), met haar stevig in de snaar grijpende toon, die haar leerjaren bij Itzhak Perlman verraadt al voor je daarover leest in haar bio.

Leurs heeft door haar compromisloze inzet en spontaniteit iets aanstekelijks en ontwapenends. Daarmee katapulteerde ze schoonheidsfoutjes direct naar de achtergrond én oogstte ze al na het openingsdeel een staande ovatie.

Kort en maf

Spanjaard trapte het onorthodoxe programma af met een innemende causerie, waarbij hij Sjostakovitsj Negende symfonie snedig neerzette als „de kortste en de mafste”. Het orkest van het Oosten liet zich onder zijn leiding meeslepen in een razende, humorvolle uitvoering, waarin vooral de strijkers indruk maakten met geoliede versnellingen en pulserende zwelgeluiden.